VONKEN

September is halfweg
de kilte sluipt binnen
mijn stilgevallen lijveke met de geslonken spieren
heeft het vaak koud en zit voor de stoof
komt die Indian Summer nog of hoe zit het?

Het wordt moeilijker recht te staan
hoelang zal ik nog kunnen keizerlijk pissen als een vent
of de warme waterstralen van de douche staande kunnen trotseren
het wordt moeilijker
's ochtends
's avonds
het wordt moeilijk

Nieuwe hulpmiddelen
een tillift
een bad stoel
een alternerend matras
extra assistentie
er wordt goed voor mij gezorgd

Oude vrienden en familie
duiken weer op en brengen dierbare herinneringen mee
de voordeur van mijn kleuterschool
de Lourdesgrot naast het sportveldje
de kleine handen van de zang juffrouw
speelplaatsen en smalle straten
die al lang afgebroken zijn
en waarvan ik vergeten was
dat ik ze was vergeten

Alles zit nog in dat koppeke van mij
soms is er alleen een specifiek vonkje voor nodig
om de juiste details op te roepen

Zo weet ik ook zeker
dat er alleen maar dat specifiek vonkje nodig is
om deze ziekte te stoppen
om mijn lichaam zich te laten herinneren
hoe het de juiste zenuw signalen aan de spieren moet geven
Die zoektocht zet ik voorlopig verder

Zag van de week de film the Notebook
een schaamteloos romantische film van Cassevetes
daarin kwam een gedicht van Walt Withman

Walt Whitman

Continuities[From a talk I had lately with a German spiritualist.]

Nothing is ever really lost, or can be lost,
No birth, identity, form — no object of the world.
Nor life, nor force, nor any visible thing;
Appearance must not foil, nor shifted sphere confuse thy brain.
Ample are time and space — ample the fields of Nature.
The body, sluggish, aged, cold — the embers left from earlier fires,
The light in the eye grown dim, shall duly flame again;
The sun now low in the west rises for mornings and for noons continual;
To frozen clods ever the spring's invisible law returns,
With grass and flowers and summer fruits and corn.