ECHO

Met mijn oude adagium:
het moet toch ergens over gaan
probeer ik nu dagelijks
iets te schrijven
wat ik op mijn blog kan zetten

Het is bovendien zeer aangenaam
om in mijn eentje
om weer zelfstandig
zonder assistentie
teksten in te spreken
via de spraaktechnologie

een soort van monoloog
Die zijn echo dan afgespiegeld vindt
Op het witte computerscherm
( Echo en Narcissus wederom bijeen)

Bovendien merk ik dat ik het aangenaam vind
om mijn gedachten te delen
met het wereldwijde web
alsof ik een soort: columnistje aan het worden ben
van mijn eigen veranderende leven

Alsof mijn immobiliteit
mijn verstarring
mijn kleiner wordende wereld
behoefte heeft te getuigen
van de kosmos die van binnen zit
en die nog steeds hunkert en hongert
naar nieuwe inzichten

dagen die voorbijgaan zonder een nieuw detail ontdekt te hebben
waar halen die hun bestaansrecht vandaan?
Het gaat niet noodzakelijk om nieuwe encyclopedische kennis
Of om diep spirituele revelaties
Dat je bijvoorbeeld rode pesto kunt maken van zongedroogde tomaatjes
en dat dat verdomd lekker is, is iets wat van de week een dag wat lichter maakte
( is dat trouwens niet de definitie van spiritualiteit)

Die behoefte aan zintuiglijke kennis en verfijning
Die ik altijd al had
is door de nieuwe situatie wellicht
alleen maar heftiger geworden

Bovendien ben ik mij er wel van bewust
Dat ook mijn stembanden
eerstdaags aangetast kunnen worden
Dat ook deze echo zal wegkwijnen
tot ik alleen maar stotter en stamel
als een personage van Beckett

Het is dus zaak
om zolang ik kan
mijn gedachten te formuleren
Voor mezelf
Voor jullie

elke dag kijk ik in een boek
met spreuken en wijsheden uit India
vandaag stond er:
overal waar een kleurtoets, een zangnoot
een gracieuze vorm in het geding is
wordt onze liefde aangesproken


Is mijn leergierigheid
dus altijd een zoeken naar liefde?
Het is in ieder geval een prima remedie
tegen de liefdeloosheid